Cicloxénese... climática ou política?

     Stephanie, Qumaira, Ruth...  Non, non se está nomeando a ningunha rapaza, senón aos enormes temporais que azoutaron Galicia nos últimos días cunha forza a veces devastadora. As árbores caídas, os desbordamentos de ríos, danos en infraestruturas en zonas costeiras e demais desfeitas fannos ver que a natureza ten forza de sobra para arrasar co que se propoña. Pero, e se imos máis aló e o vemos cunha óptica máis simbolista?

     Hai poucos días, desvelábanse relacións entre cargos do concello da Coruña coa trama de corrupción da “operación Pokemon”. E non só a cidade herculina está implicada, posto que, presuntamente, os ramais desta rede se estenden tamén a cidades como Ourense ou Santiago de Compostela. Polo que vemos, existe unha certa complicidade incluso entre partidos de distinta cor á hora de realizar este tipo de actividades corruptas.

     Do outro lado no mapa do estado e noutro nivel no que se inclúen persoas pertencentes á familia real, atopámonos co “caso Nóos”, tendo como protagonista actual indiscutible á infanta Cristina. Neste caso, inclúense incluso gobernos rexionais que financiaban os “proxectos” propostos polo home da infanta de forma totalmente irregular.

     No nivel máis alto, o que afecta ao propio goberno central, vemos como o partido do goberno (PP) tamén ten a súa propia trama corrupta con sobresoldos e manipulacións propias de mafiosos, chegando incluso a estar conectada con outra rede corrupta (se non ser a mesma), tamén coñecida como “caso Gürtel”.

     Os cidadáns ven con bos ollos todo isto? Imposible. Sen embargo, semella que o malestar non sae dos debates na televisión ou das conversas no bar. Se ben é certo que unha persoa se pode ver saturada con tanta mala información diaria, a indignación non pode quedar nun simple “son todos uns ladróns”. Para que este tipo de actitudes non sexan normais no noso país, temos a obriga como cidadáns de acabar con toda corrupción.

     Unha persoa que le o xornal, ve as noticias ou escoita a radio, e se decata de todo isto, pode pensar “e eu que podo facer para rematar con isto?”. Pois ben, a participación cidadá na vida pública é o primeiro gran alicerce para rematar coa corrupción. Un cidadán que non vota a listas electorais nas que hai corruptos, está loitando contra a corrupción. Un cidadán que participa da vida política do seu concello e denuncia as irregularidades, está loitando contra a corrupción. Un cidadán que pide transparencia, acceso á información, que pide unha democracia participativa e que busca a verdade, realmente está loitando contra a corrupción.

     Se a cidadanía indignada se preocupa pola súa vida pública; aquela que nos afecta a todos para mellor ou para peor; se involucra, denuncia, reclama e aporta, funcionará como unha cicloxénese cuxos ventos arrastrarán a corrupción e cuxa choiva limpará as institucións, devolvéndolle aos cidadáns o que é seu: a verdade.

Iago Hermo Martínez